போகருடைய நூலிலுள்ள பாடலைத் தொடர்ச்சியாய்ப் படித்தாலும் தனித்து எடுத்துப் படித்தாலும் அர்த்தமுள்ள போதனைகள் உண்டு. அதில் வேதசாரம், குறள்நெறி, ஜென் தத்துவம், நல்வழி, என எல்லாமே வந்துவிட்டுப் போகும். இவை எல்லாமே ஒன்றுதான் என்றுணர் என்று சொன்ன ஔவையின் வாக்கியம் உண்மைதான் என விளங்கும்.
இவர்கள் இத்தனைச் சொல்லியும் ஏன் இவையெல்லாம் சராசரி மனிதனின் புத்திக்கு எட்டாமல் போகிறது? அவரவர்க்கு என தனியான காழ்ப்புக் கொள்கைகளை வகுத்துக்கொண்டு அதற்கேற்ப தத்தம் ஆசான், குருமார், தலைவர், எவ்விதம் போதித்தாரோ அவ்விதம் பின்பற்றும் கூட்டத்தினரே அதிகம். எண்ணற்ற நூல்கள் இருந்தும் பயனற்றுப்போவதும் இதனால்தான். இல்லாவிட்டால் ஔவையின் சொல்லை மதியாமல் போவாரோ?
இவர்கள் சித்தர்கள் என்பதை மறந்துவிட்டு வெறும் நூலாசிரியர்கள் என்ற மட்டில் பார்த்தால், சராசரி வாசகனுக்கு அச்சங்கதிகள் புரியாமல் போகுமோ? ஆனாலும் புரிவதில்லை! அதில் பிழை, பொய், அவதூறு உள்ளனவா என்று பூதக்கண்ணாடி வைத்து ஆராயும் திறன் மட்டும் உள்ளது. அது இருந்தால் மெய்ஞானம் வரவேண்டுமே, ஏன் வரவில்லை?
குரு/ஆசான் என்பவர் எல்லாவற்றையும் கரைத்துக் குடித்த பண்டிதனோ, யோகம் முடித்து ஞானம் கைவரபெற்றவராகவோ இருக்கவேண்டியதில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் குருவுக்கான எந்த இலக்கணத் தகுதி லட்சணங்களும் தேவையில்லை. நிகழ்வாழ்வில் நாம்தான் ஒருவரைக் குரு என்று அழைக்கிறோம். தான் தேர்ந்தெடுத்த குரு தன்னை நல்வழியில்தான் அழைத்துச் செல்வாரா என்பதைக் காலமும் அனுபவமும்தான் சொல்லும்.
நீரில் அணைந்துபோகும் சுடர்விளக்கைக் கையில் ஏந்திக்கொண்டு யாரேனும் பாழும் கிணற்றுக்குள் வழிதேடி இறங்குவார்களா? சகல வித்தைகளைக் கற்றவன் தர்மநெறி நல்வழிகள் அறிந்தும் வாழ்க்கையில் சீர்கெட்டு இருள் பாதைக்குள் போக விரும்புவானா? தேவையான மார்க்கத்தைக் காணாத பலகோடி மாண்பர்கள் இந்தக் குவலையத்தில் உள்ளனர் என்கிறது இப்பாடல். யோகமும் இறுதியில் ஞானமும் அமைந்தாலே பூரணத்துவம். நிற்க.
போகர் திருப்பாற்கடலைத் தரிசிக்கும் படலத்தில் இப்பாடல் உள்ளது. இதன் உள்ளார்ந்த பொருளை உணர்ந்தால் அதிலுள்ள அனுபவ மெய்யறிவு புலப்படும்.
-எஸ்.சந்திரசேகர்
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக